هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی واقعیت درمانی بر وابستگی به فضاي مجازي و پرخاشگری در نوجوانان دختر است. این پژوهش در قالب یک پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه و در چهارچوب یک طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه اجرا شد. جامعه آماری این مطالعه شامل کلیه نوجوانان دخترساکن شهرستان قصرشیرین در سال 1401 را تشکیل دادند وحجم نمونه 32 نوجوان دختر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی (16 نفر) و کنترل (16 نفر) جایگزین شدند . در این پژوهش از پرسشنامه های اعتیادبه اینترنت یانگ(1998)پرخاشگری اهواز(1375) استفاده گردید و مداخله واقعیت درمانی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای در گروه آزمایش انجام گردید. داده های پژوهش با استفاده آزمون تحليل كواريانس چند متغيري(مآنکوا) مورد تحلیل قرارگرفت. نتایج تحلیل کواریانس چند متغیری نشان داد که واقعیت درمانی در سطح (01/0> P، 027/2435F=) بر وابستگی به فضاي مجازي و پرخاشگری در نوجوانان دختر در مرحله پس آزمون اثرمعناداری داشته است. بنابراین با عنایت به معنی دارشدن فرضیه این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در این پژوهش، واقعیت درمانی توانسته است موجب کاهش وابستگی به فضاي مجازي و پرخاشگری در نوجوانان دختر شهرستان قصرشیرین گردد.

واقعیت درمانی وابستگی به فضاي مجازي پرخاشگری