گروه درمانی یکی از انواع روش‌های روان‌درمانی است که یک یا دو درمانگر با گروهی از افراد دارای مشکلات مشابه کارمی‌کند. گروه درمانی شناختی-رفتاری یکی از پرکاربردترین انواع روان‌درمانی گروهی می‌باشد. کشف محدودیت‌های یک مداخله می‌تواند به پیشبرد مسیر علمی زمینه مورد پژوهش، شناسایی نقاط ضعف و قوت، و ارتقاء آن شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی مروری محدودیت‌های به‌کارگیری گروه درمانی شناختی-رفتاری در ایران و خارج از کشور بود. بدین منظور پژوهش‌های آزمایشی داخل و خارج از ایران در زمینه محدودیت‌های گروه درمانی شناختی-رفتاری از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۰ مورد بررسی قرار گرفتند. محدودیت‌های گروه درمانی شناختی-رفتاری در ایران و در خارج از کشور در ۱۰ زمینه دسته بندی شدند. نتایج پژوهش حاضر محدودیت‌های ده گانه زیر را شامل شد: ۱- محدودیت در ارزیابی (فرایند و روش تشخیص)؛ ۲- فرایند و محتوای مداخله؛ ۳- تعداد جلسات و تلفیق روان‌درمانی ؛ ۴- محیط و مکان مداخله؛ ۵- بافت جغرافیایی- فرهنگی- اجتماعی؛ ۶- عدم هماهنگی در میزان تخصص درمانگر و تعداد درمانگر و دستیاران ؛ ۷- مشارکت و افت شرکت کنندگان در گروه درمانی؛ ۸- ملاحظات اقتصادی و بار مالی؛ ۹- ضرورت و اولویت ارائه مداخله؛ و ۱۰- تأثیر شدت، حدت، نوع اختلال و بیماری همبود در مداخله. جزئیات مربوط به بررسی محدودیت‌های هر دسته، در بخش یافته‌ها و نتایج تشریح شدند. در این پژوهش به چالش‌های روش شناسی، میزان اثربخشی و سایر جنبه‌های مداخله را اشاره نشده است. پیشنهاد می‌شود برای ارزیابی دقیق این مداخله، بررسی‌های مروری مکرر صورت گیرد تا گروه درمانی شناختی- رفتاری (CBGT) به‌صورت بهینه به روز رسانی گردد.

محدودیت‌ها بکارگیری گروه درمانی شناختی رفتاری